Finisaż wystawy "Zorza"

W cyklu Zorza posługuję się fotografią jako narzędziem przywoływania pejzażu, którego już nie ma — jego widmowej obecności, echa, może nawet halucynacji. Impulsem do stworzenia serii była dewastacja fragmentu lasu w Beskidzie Wyspowym, który deweloper usunął, by „poprawić” widok inwestycji pod wynajem. Setki drzew – w tym brzozowy lasek – zostały wymazane z rzeczywistości. To, co pozostało, potraktowałem jak ślady po obecności: fragmenty kory, korzenie, odpady – zebrane i przekształcone w martwe natury. Na te prowizoryczne kompozycje rzucałem światło lasera – zimne, rozproszone, czasem filtrowane przez szkło i butelki znalezione na miejscu. Laser zastępuje tu ogień – ale nie ten pierwotny, życiodajny, tylko technologiczny, syntetyczny, wypalający. Światło staje się środkiem rysowania pejzażu, który istnieje wyłącznie w kadrze, w zawieszeniu pomiędzy tym, co było, a tym, co nigdy się nie wydarzy. Zależało mi na tym, by nie ingerować w kompozycje – kadruję, ale nie buduję osobnych rozwiązań. Chcę, by obraz był świadectwem spotkania, nie konstrukcji. Bo Zorza to nie tylko dokumentacja estetyki utraty — to próba zrozumienia, czym jest dziś natura, kiedy kontakt z nią możliwy jest jedynie przez filtr projekcji, tęsknoty, symulacji. Ta praca jest moją osobistą refleksją nad relacją człowieka z pejzażem w epoce antropocenu. To próba przepracowania emocji wobec środowiska, które przestaje być rzeczywistością, a staje się produktem kulturowym. To również forma cichej żałoby – nie tylko po konkretnym lesie, ale po samym doświadczeniu bycia w naturze, które coraz częściej muszę rekonstruować, a nie przeżywać - sam autor o wystawie.